Ik ben 15 jaar geleden bij deze vereniging komen trainen. Toen in die tijd zat mijn broertje op karate en ik ben toen een keer gaan kijken bij de karateles. De trainer vroeg aan mij of ik mee wilde doen met de les en het leek mij wel leuk. Ik weet nog goed dat ik toen geen karatepak had, maar ik mocht van de trainer meedoen in mijn spijkerbroekje en T-shirtje en op blote voeten.
Er werden van allerlei basis technieken uitgelegd en ik moest alle technieken meelopen met de groep. Vanaf dat moment vond ik karate erg leuk en ik wilde eigenlijk geen andere sport meer doen. In die tijd zat ik ook nog op zwemmen, maar de keuze was snel gemaakt. Voor mij was duidelijk dat karate de sport was en dat ik me daar volledig op wilde concentreren.
Dus ik had me gelijk ingeschreven en een karatepak besteld. Ik heb getraind en examens gedaan en alle banden in 1 keer behaald (geel t/m bruin). Toen ik een jaar of 20 was ging ik voor mijn zwarte band examen. Na veel te hebben getraind was ik gezakt voor mijn zwarte band (eerste dan). De examinator vertelde mij:

Ga nog maar 2 jaar trainen en kom dan nog maar eens terug.

Met tranen in mijn ogen en met steun van mijn trainer begon ik weer opnieuw te trainen, en bleef maar trainen, de 2 jaar waren om en dat betekende voor mij dat ik examen had dat jaar. De examinator van toen had gelijk, want nu was het wel gelukt. Ik was geslaagd voor mijn eerste dan, ik kon het bijna niet geloven.

Door karate heb ik o.a. meer zelfvertrouwen gekregen, lichamelijk en geestelijk sterk geworden en ik heb veel geleerd over de karatetechnieken, zoals kata en zelfverdedigingtechnieken. Weer twee jaar waren om en ik wilde toch proberen om tweede dan karate te halen, ik ben toen weer hard gaan trainen en heb toen examen gedaan. Deze keer had ik een herexamen voor 1 karateonderdeel. Ik had toen erg de pest in, met tranen in mijn ogen heb ik de moed weer bij elkaar geraapt en ben ik weer gaan trainen en het onderdeel wat ik moest herkansen heb ik veel geoefend.
Het jaar daarop was het dan weer zover, ik moest herexamen doen. Deze keer waren de examinatoren tevreden, waardoor ik geslaagd was voor mijn tweede dan karate. Ik was erg blij en het stimuleerde mij om door te gaan met karate en het niet op te geven als het een keer niet lukt.
De jaren erop heb ik alleen getraind, getraind en nog eens getraind. Het was 2005, en er waren weer examens. Er waren inmiddels alweer 3 jaar voorbij, en ik wilde graag examen doen voor derde dan. Voor dit examen moest er veel getraind worden en ik heb daar een half jaar vooruit getrokken om te trainen. Mijn trainer heeft mij daarbij veel gesteund en geholpen. Ik trainde toen 3 keer in de week + plus thuis op de zolder. Inmiddels was ik al 15 jaar bezig met karate, (met vallen en opstaan met (bloed), zweet en tranen). Het derde dan examen heb ik in 1 keer behaald en dan zie je toch dat die 15 jaar training niet voor niets zijn geweest.

Ongeveer 8 jaar geleden was er ook de mogelijkheid om Kobujutsu te trainen bij deze vereniging. Kobujutsu is een soort karate maar dan met de okinawaanse traditionele wapens: Bo, sai, Tonfa, nunchaku, kama, tekko, surujin en timbe

                  Sai                                                 Tonfa

Van deze 8 kobujutsu wapens zijn er hier 2 afgebeeld zijn hierboven: Sai en Tonfa.

Deze sport leek mij erg leuk en het sluit goed aan op het karate. Dus vanuit het karate ben ik 8 jaar geleden ook met deze sport begonnen. Na veel trainen en examens heb ik inmiddels eerste dan kobujutsu behaald.

Ik zou zeggen voor iedereen die mijn verhaaltje en de verhalen van andere leden heeft gelezen:

Kom een keer kijken bij onze vereniging !!!!

Tot ziens, Saveria Merandi

(Door Edward Verheije)
Top

OVERDENKINGEN TUSSEN PIEP EN STOK.

Omdat ik een jaar of 2 geleden zelfs buiten het zwembad met zwembandjes rond mijn middel begon rond te lopen en ik telkens als ik een trap opliep steeds 5 minuten moest uitrusten om op adem te komen (zelfs bij een roltrap), besloot ik om weer eens wat te gaan sporten.
En omdat ik ondertussen, qua leeftijd, precies halverwege tussen “piepjong”en “stokoud”zat (ik was 45 geworden en de zwaartekracht begon op steeds meer onderdelen van mijn lichaam vat te krijgen), moest het een sport worden die voor mensen van alle leeftijden toegankelijk was. En dus was er de hamvraag: Welke sport wilde ik dan gaan doen?

Daar er enige lichamelijke inspanning bij moest komen kijken, vielen denksporten zoals dammen, schaken, enz. maar ook sporten zoals biljarten, golf, enz. al gauw af: de hartslag moest omhoog en de conditie getraind worden. Verder hield ik niet van team-sporten, zoals voetbal, volleybal, hockey, enz., omdat het resultaat van je prestaties daarbij niet alleen van jezelf afhangt, maar ook van je medespelers. Ik zou balen als een stekker als ik zelf erg mijn best zou doen, maar mijn teamgenoten zouden staan te slapen. Nu kan ik voor tenminste niemand anders dan mezelf de schuld geven als het minder goed gaat. Het moest dus een individuele sport zijn. Bovendien moest het een sport zijn die “symmetrisch” was; een sport waarbij zowel de rechter- als de linkerzijde van het lichaam in gelijke mate getraind werden. Sporten als tennis, badminton, tafeltennis, enz. vielen dus af omdat men hierbij slechts 1 zijde van het lichaam trainde.

Formule-1-racen leek mij wel wat en voldeed bovendien aan alle bovenstaande criteria. Maar nadat ik, wel tot driemaal toe, het saldo van mijn bankrekening had gecontroleerd en ook nadat ik telefonisch de directeur van de nationale staatsloterij er niet van kon overtuigen om zogenaamd per ongeluk een bedrag met een nulletje of zes op diezelfde bankrekening te storten, met als tegenprestatie dat hij dan een keer een avondje mocht stappen met mijn vrouw (laat haar dit stukske maar niet lezen, anders krijg ik vanavond weer klappen), besloot ik dat de racerij toch iets te hoog gegrepen was voor mij. Ik was maar een eenvoudige loonslaaf en dus moest het een betaalbare sport worden.

Daarna gingen mijn gedachten uit naar de sporten die ik in mijn jeugd beoefend had; zwemmen, judo, badminton, gevechtskunst, fitness en hardlopen. Immers, een sport waar je al enige ervaring in had zou gemakkelijker weer op te pikken zijn, ook al was het dan lang geleden.
Hardlopen kon altijd nog, daar had ik geen sportschool voor nodig. Het lidmaatschap van een sportschool “verplicht”je min of meer om toch iedere week te komen trainen en stimuleert dus op die manier de discipline om de desbetreffende sport regelmatig te beoefenen. Bij hardlopen zeg je algauw: “het is vandaag slecht weer, laat ik maar niet gaan”. Zwemmen (te koud), badminton (eenzijdig) en fitness (te saai) vielen ook al gauw af, bleef over judo en gevechtskunst.

Precies rond die tijd waren mijn kinderen begonnen aan een introductiecursus judo. Toen ik het plezier op hun gezichtjes zag bij de spelletjes en oefeningen, die ik nog van vroeger herkende begon het bij mij ook weer aardig te kriebelen om zelf ook te gaan judoën. Echter, nadat ik een judoles voor volwassenen had aanschouwd en had aangehoord met wat voor doodsklappen die grote lichamen keihard op de mat terecht kwamen na de diverse worpen, concludeerde ik, dat ik hoogstwaarschijnlijk na zo een worp minimaal de helft van al mijn botten in mijn lichaam zou breken(het menselijk lichaam heeft meer dan 200 botten, dus kan je nagaan), en dat leek mij nogal pijnlijk. Nee, voor deze sport was ik toch net iets te oud geworden.

Dus bleef over; de gevechtskunst. Maar welke gevechtskunst? , er waren immers zoveel soorten en stijlen. En zoveel keuzes te maken. Full-contact of touché-systeem?
Een zacht systeem (zoals b.v. taichi) of een hard systeem? En welke stijl? En uit welk land?(China, Japan, Korea, enz.) Alleen al in Vlissingen kan men b.v. taichi, boksen, karate, jiu-jitsu, teakwondo, en hwa rang do beoefenen.(en misschien nog wel meer).

Na al deze keuzes gemaakt te hebben kwam ik uiteindelijk bij het Shotokan Karate terecht. Hoewel de kwaliteit van de lessen erg hoog lag bij de eerste sportschool van deze stijl die ik bezocht, werden de leerlingen benaderd volgens het Japanse systeem; afgesnauwd, gekleineerd en haast militaristisch moesten zij gehoorzamen. Ook was er bij deze sportschool geen parkeermogelijkheid voor de auto.
De tweede sportschool beviel beter; hier werden de leerlingen tijdens de lessen op een vriendelijke en respectvolle wijze tegemoet getreden. Bovendien kon men hier wapentraining (kobudo) volgen. En ze hadden parkeermogelijkheid zat voor de auto, want een echte sportieveling zoals ik gaat natuurlijk met de auto naar de sportschool.

Ondertussen zit ik al weer een paar jaar bij “Zanshin”. Ik heb nu 6^e kyu karate(oranje band) en 5^e kyu kobudo(gele band) en hoop nog verder te komen. Ondanks dat ik werk in onregelmatige diensten, een druk gezinsleven heb (een vrouw en 3 kleine kinderen) en tal van vrienden, kennissen en hobby’s (je kent dat wel, wie is er tegenwoordig nu niet druk, druk, druk?) probeer ik zoveel mogelijk naar de lessen te komen. Dan is het wel lekker, dat er meerdere dagen zijn waarop je naar les kan komen. Vaak staan mensen niet stil bij de vele voordelen die het beoefenen van karate heeft op het menselijk lichaam en de geest, zoals bijvoorbeeld:

-vergroting van de spierkracht en spieropbouw.
-verbetering van de houding.
-verbetering van het evenwicht.
-verbetering van de coördinatie.
-verbetering van het reactievermogen.
-vergroting van de lenigheid.
-aanzetten van de bloedsomloop.
-verbetering van de conditie.
-vergroting van het zelfvertrouwen.
-vergroting van de mogelijkheid tot zelfverdediging in een gevechtssituatie.
-enzovoorts.

Aan de andere kant bemerk ik helaas ook, dat mijn lichaam niet meer zo soepel beweegt als vroeger. Tijdens de lessen doen mijn pezen soms pijn, lijken mijn gewrichten constant de verkeerde kant uit te scharnieren en mijn spieren zijn zo verkort, dat het geven van een hoge trap tegen iemand z’n hoofd alleen nog maar bij kabouters en dwergen lijkt te lukken.
En alsof dat nog niet genoeg is, word ik nogal eens door de jongeren tijdens de kumite helemaal afgedroogd (is een eufemisme voor; in elkaar getrimd). Menig keer gaat dit gepaard met blauwe plekken en schaafwondjes, maar ach, dat hoort er nu eenmaal bij. Behalve dan die enkele keer, dat ik er een gekneusde rib en een verrekte tussenribspier aan over hield; dan merk je ook dat je makkelijker blesseert als je ouder wordt. Desalniettemin blijven de lessen gewoon leuk om te volgen, mede doordat er genoeg afwisseling in zit.

Ik beken dat ik weleens jaloers ben op de jongere karateka,s, als ik zie hoe soepel hun lichaam draait en beweegt. Niet zozeer omdat ze hoger kunnen schoppen of sneller kunnen stoten, maar wel om HET GEMAK waarmee ze dat kunnen. Het gaat zo vlot, soepel en vanzelfsprekend dat het hen geen moeite noch energie lijkt te kosten.
Het gekke is dat de meeste van hen dat niet beseffen.
Daarom wil ik besluiten met een boodschap aan de jongeren(laten we zeggen: iedereen onder de 30 jaar):

BESEF dat juist nu, nu je nog jong bent, je lichaam nog ENORME MOGELIJKHEDEN heeft om te groeien, niet alleen puur qua spieropbouw, maar ook qua techniek, lenigheid, enz. (zie lijst hierboven) en dat alles zelfs al bij een matige trainingsintensiteit van 1 à 2 keer per week.

En bedenk dat alleen als je jong bent je de potentie hebt om een topper te worden. Als je ouder wordt is dit een stuk moeilijker, zo niet onmogelijk.

DUS GRIJP JE KANS EN KOM TRAINEN.

Een man van middelbare leeftijd.



(Door Ruud Picasouw)
Top


KARATE EN WEDSTRIJDEN.

Karate is iets ongrijpbaar en mysterieus, tenminste dat dacht ik toen ik nog maar een jongen van 13 was. Ik zou dit nooit kunnen beoefenen, want toen had je in Vlissingen alleen maar judo. Maar er kwam verandering, ik hoorde dat er een man was die in Vlissingen een karate-school wilde beginnen. Nieuwsgierig ging ik er eens een kijkje nemen,wat kon die man allemaal?Het was een klein groepje, een man of 10, sommigen hadden een wit pak aan en anderen een sportbroekje en een t-shirt.
De man voor in de zaal deed enkele trapbewegingen en het groepje deed hem na, sommigen hadden wat moeite met hun evenwicht.

Een week later ben ik weer terug naar het zaaltje gegaan en vroeg aan de man of ik ook lid kon worden. “Dat is geen probleem”, zei de man en hij stelde zich voor als: Wim van de Leur. Vanaf die tijd heeft Karate mij niet meer losgelaten.

Enkele jaren later vroeg sensei Wim van de Leur of ik met wedstrijden wilde meedoen. Ik moest er nog goed over nadenken, want ik was er nog niet helemaal op voorbereid. En dan, mijn eerste wedstrijd, het was spannend, de zenuwen gierden door mijn keel. De spanning was te snijden, ik stond tegenover mijn tegenstander, was hij beter dan mij of zou ik van hem winnen? Ik gebruikte alle technieken die ik had geleerd, maar het mocht niet baten, ik had mijn partij verloren. Zijn adem was langer dan die van mij.
Na deze eerste ervaring was ik erop gebrand om toch eens te gaan winnen. Hierna ben ik bij diverse bekende karateka’s gaan trainen,o.a. Otti Roethof (wereldkampioen), Ludwig Kotzebu (europees kampioen), John Reeberg (europees kampioen) en ze zeiden allemaal hetzelfde:
"je moet je verstand gebruiken en een goede conditie hebben als je een wedstrijd wilt winnen!"

Er stonden weer wedstrijden voor de deur, ik was er nu beter op voorbereid, mijn conditie was heel goed en de intensieve trainingen begon zijn vruchten af te werpen, ik behaalde de eerste plaats van de Zuid-Nederlandse Kampioenschappen en deze zou ik nog eens vier keer behalen.
Om dit te kunnen bereiken moest ik veel trainen en de technieken goed oefenen, keer op keer.

Je bent nooit klaar met karate, zowel het wedstrijd-karate als het traditionele karate, telkens ontdek je weer iets nieuws ook in jezelf, je verlegt je grenzen.

Wanneer iemand zegt “karate is saai”, dan heeft die het goed mis!

Ruud Picasouw, osu !

(Door Dennis Hendriks)
Top


Na 6 jaar op de mat te hebben staan judoën vond ik het wel mooi geweest!
Het bleef alleen maar bij de basis en dat is op zich niet erg want zonder dat te blijven trainen kom je nooit verder. Alleen voor mij was de uitdaging er wel vanaf.
Tijd voor iets anders dus……
Na lang te hebben liggen surfen op het internet op zoek naar andere vechtsporten kwam ik om een bepaalde reden terecht bij Capoeira een soort sierlijke vechtsport
waarbij je de ander niet raakt maar de trappen telkens ontwijkt d.m.v. salto's & backflips, voor eventjes vond ik dit leuk, maar toch was het niet helemaal wat ik zocht.
Een vriend van me vertelde mij. Karate… dat lijkt me nou echt iets voor jou!
''Waar ik nog niet eens aan had gedacht'' dus ik weer op het internet en toen kwam ik terecht bij karate & kobujutsu vereniging Zanshin in Vlissingen,
Hier ben ik de 1e keer wezen kijken samen met een vriend van me die ook op zoek was naar een nieuwe sport. De week erna ben ik ook weer geweest en toen heb ik wel meegedaan.
Wat ik fijn vond was dat je gelijk in het diepe gegooid wordt hiermee bedoel ik dat je vrijwel direct met de hele groep mee loopt. Hierdoor krijgt een nieuw lid gelijk een goede indruk van de sport.
Verder leerde je apart van de hoger gegradueerde de basisoefeningen/ standen en ga zo maar door.
Ook vind ik de manier van lesgeven erg duidelijk er is veel uitleg waardoor je ieder detail van een oefening te weten komt.
In het begin vond ik het heel erg moeilijk omdat ik bij het judo altijd met een kromme rug heb gestaan,
terwijl je bij karate dus met een kaarsrechte rug dient te staan vandaar de bijnaam ''Hengelaar'' die ik in ontvangst heb mogen nemen van Saveria…….
Dat gaat nu vind ik zelf al stukken beter en ik begin de kick er echt van in te zien hoe mooi het kan zijn om bepaalde stoten snel te blokkeren en direct weer terug te komen met een tegenaanval.
Ook vind ik het super om mee te doen aan kumité (1 tegen 1 ) wedstrijden hier leer je erg veel van doordat je eens tegen iemand anders staat dan je mede karateka's op de sportschool (waarvan je al
weet wat ze gaan doen).

Wat ik van karate heb geleerd is/zijn onder andere meer zelfvertrouwen, een betere lichaamshouding/coördinatie, een beter reflex, een betere conditie, hoe je jezelf kunt verdedigen, een hele hoop
karatetechnieken, en tot nu toe de basis kata's 1 t/m 5 en een paar andere deels de vorm enz.

Ik ben nu 2,5 jaar lid en ik ben van plan omdat zo lang mogelijk te blijven !!!
Ik zou zeggen ben je op zoek naar een nieuwe sport…
Kom dan eens kijken bovenin de kleine zaal in de Baskensburg!
Dennis Hendriks, Osu !
Top